Omdat het gelukkig een beetje beter met me gaat, was het in december tijd voor mijn eerste stap terug in de maatschappij: ik heb me opgegeven voor taalcoach bij Vluchtelingenwerk.
,
Ik liep hier al langer over te peinzen, maar ik voelde me eerder gewoon nog niet stabiel genoeg om iets dergelijks aan te gaan. Daar hebben mijn oude levens-moto’s ‘wat je begint, moet je afmaken’ en ‘wat je doet, moet je goed doen’ ook mee te maken. Ook al verfoeide mijn psycholoog deze jaren geleden al en realiseer ik me inmiddels dat deze niet goed voor me zijn. Immers, je kunt nooit iets uitproberen als je alles moet afmaken waaraan je begonnen bent. En natuurlijk is het goed genoeg als je je best doet!
Maar, als taalcoach ga je wel een relatie met mensen aan, mensen die op je rekenen. Ongeveer anderhalf uur per week ga je met ze aan de slag en dat kan van alles zijn : een spelletje memory, de krant lezen tot een bezoekje aan de supermarkt. Dus ik wilde wel zeker zijn dat ik die anderhalf uur op kon brengen. En yes, het gaat goed. Ik wordt er vreselijk moe van en ga daarna ook meestal direct naar bed, maar ik vind het ook leuk!
De eerste keer was natuurlijk spannend. Het enige wat ik wist, was waar ze vandaan kwamen en dat zich goed in het Engels konden uitdrukken. Vooraf had ik al wel op google gezocht, maar een echt stappenplan was niet te vinden. Dus ik besloot er gewoon heen te gaan, kennis te maken en duidelijk te krijgen wat hun behoeften waren.
Inmiddels ben ik al drie keer op bezoek geweest. ‘Mijn echtpaar’ spreekt heel goed Engels en dat is zowel een voor- als een nadeel want soms is het best fijn om voor de makkelijkste weg te kiezen en da’s toch Engels. Inmiddels corrigeren zij elkaar hier op, dus dat gaat steeds beter. Van tevoren bedenk ik wat we zouden kunnen gaan doen en tijdens het bezoek beslissen we samen wat het gaat worden. De laatste keer dat ik er was kreeg ik een soort gebakje en de uitleg erbij was dat het ook wel een ‘koningsgebakje’ wordt genoemd. Vroeger werd het alleen door de rijke mensen gegeten, tegenwoordig wordt het geserveerd als blijk van waardering. Leuk compliment, toch?!