Omdat ik al vaker in Berlijn ben geweest, zijn de high lights zelf voor mij geen prioriteit meer. Toch blijft het leuk om ze even te zien. Helaas is mijn energieniveau nog steeds heel erg beperkt en moet ik er slim mee om gaan.
Eigenlijk is het de truc om net niet over de grens van “te moe” te gaan. Voor mij zijn de gevolgen van die grensoverschrijding namelijk vaak buikpijn, rugpijn, een hoofd vol watten en/of ik moet een dag of wat slapen omdat er niets anders meer mogelijk is.
Maar ja, wat is de grens? Ik zou willen dat er een kant-en-klare gebruiksaanwijzing voor was. Helaas moet ik die zelf maken en dus ….beland ik (nog steeds) regelmatig…in bed. En omdat iedere grensoverschrijding de hersteltijd vertraagd probeer ik er zo goed mogelijk op te letten. Gelukkig merk ik door de burn-out-jaren heen wel dat de gevolgen iets minder langdurig aan het worden zijn.
Terug naar Berlijn en zijn high lights: te moe om nog maar één stap te verzetten, nam ik aan het einde van de ochtend stadsbus 100 (een goedkoop alternatief voor de hop on hop off). Lekker jezelf laten rijden!
Goed idee! Die onthoudt ik voor over een paar weken als ik in Berlijn ben. Ook lekker warm zo tijdens de koude dagen 🙂
Zeker weten en s’avonds is het vanuit de bus óók mooi: Berlijn met al zijn lichten!