De zoektocht naar iets beters ontstaat als er iets ontbreekt, het is niet compleet, niet goed genoeg of er is juist iets wat er niet zou moeten zijn. Er is een verlangen naar betere omstandigheden, meer vervulling, niet nu, maar later in de toekomst. Het is alsof we allemaal ergens in het diepst van ons wezen een herinnering hebben aan de toestand van vrede, een gevoel van compleetheid en vervulling die geen oorzaak heeft.
Gelukkig worden?
Een leven lang spenderen we aan het hervinden van dit verloren geluk. En iedere zoektocht, zelfs de spirituele zoektocht, vertrekt vanuit de foute aanname, namelijk dat geluk en heelheid er nu nog niet zijn, maar dat je het misschien wel ooit aan het eind van de zoektocht kunt vinden. En zolang je uitgaat van deze veronderstelling duurt de zoektocht voort, want geluk is niet iets wat je in de toekomst kunt verwerven. Geluk is ook niet iets wat je kunt vinden door ernaar te zoeken. Het is juist het zoeken wat je ervan afhoudt. Pas als het zoeken wegvalt, krijgt het geluk de kans zich te openbaren. Het zoeken is dus het probleem. Door het zoeken naar het geluk in de toekomst, kijken we heen over het geluk dat zich op dit moment aanbiedt.
Gelukkig zijn!
Geluk is je natuurlijke staat. Het is de conditie waarin je aandacht vrij en beschikbaar is voor het huidige moment. Je aandacht wordt niet in beslag genomen door allerlei denkbeeldige problemen in het denken, maar ontspant zich als het ware in de open ruimte van bewustzijn. Als al het krampachtige willen en niet-willen tot ontspanning komt en er dus geen mentaal verzet meer is, dan is er ruimte voor de natuurlijke basis geluk. Dit is geen geluk in de zin van een uitbundig extatisch gevoel, maar meer een kalm, intrisiek besef van ‘oké’ zijn, een basaal aangenaam gevoel.
Quote van Alexander Smit
Er zijn slechts twee problemen:
of er is iets wat je niet wilt
of je wilt iets wat er niet is
Erik van Zuydam legt in zijn boek “de ontdekking van het NU’ uit dat bovenstaande quote de kern van het menselijk lijden goed samenvat. Beiden zijn in feite pogingen om te ontsnappen aan de ervaring die voor ons ligt. Want wat het probleem ook is, of je een conflict hebt op je werk, met je gezondheid worstelt, probeert te ontdekken wat je levensmissie is, aan de drank bent, boos bent op je moeder , op zoek bent naar spirituele verlichting of je suf piekert omdat je niet weet welke keuze je moet maken; er is een onwil om ervaringen die op dat moment op je bord liggen te ondergaan. Eigenlijk willen we deze ervaringen uit ons bewustzijn verdrijven en inruilen voor iets anders.
Het enige wat de innerlijke strijd in stand houdt, is de hoop dat het toch iets op zal leveren. Het verzet levert echter alleen maar nog meer pijn op. Het voortdurende gevecht in je hoofd met gevoelens, levert lijden op. Totdat we inzien hoe onzinnig het is om te blijven knokken en er simpelweg geen andere opties zijn, pas dan geven we ons over.
Je emoties zijn het probleem niet, het is je weerstand ertegen.
Onderzoek eens bij jezelf waartegen je verzet zich richt. Wat wil je niet ervaren of vind je onacceptabel? Je zult dan ontdekken dat het altijd gaat om een weerstand tegen bepaalde gevoelens. Gevoelens van eenzaamheid, minderwaardigheid, angst, afwijzing, onzekerheid, schaamte, tekort enzovoort. Dit is altijd een onwil om bepaalde emoties te vermijden. Door je innerlijke verzet worden de emoties versterkt en worden zij alleen maar groter. Juist door een emotie te ervaren, deze door je heen te laten stromen en de ruimte te geven, zal hij vertrekken. Emoties hebben namelijk een hoog zelfoplossend vermogen en als je dus een emotie de ruimte geeft, dan zal hij uit zichzelf oplossen.
Bron: Erik van Zuydam in De ontdekking van het NU