Niet helemaal paleo, maar af en toe moet je jezelf laten verwennen en dat deed Anne zeker met de door haar zelf klaar gemaakte maaltijd. Op het menu stonden nigiri, maki, gyoza, edamame japanse spiesjes en allemaal even lekker!
Het enige wat me een klein beetje zorgen baarde waren die eetstokjes, die er ook lagen.
Als je 3 weken in Japan op vakantie bent geweest, dan is het eten met die stokjes natuurlijk een ‘makkie’ immers oefening baart kunst. Voor mij betekende dit zonder oefening, ook geen kunst. Natuurlijk had ik wel eens met stokjes gegeten. Even proberen en om daarna zo snel mogelijk weer met mes en vork verder te gaan. Echter dit keer was ik in gezelschap was van geoefende eetstokjes-eters en wilde ik me natuurlijk niet laten kennen.
Met stokjes eten - de ervaring
Nadat ik eerst even gekeken had hoe mijn tafelgenoten de eetstokjes vastpakten, ging ik aan de slag. Wat een ellende. Mijn hersenen vertelden wel aan mijn vingers wat ze moesten doen, maar helaas kwam die boodschap niet helemaal aan en deden de stokjes absoluut niet wat ik wilde. Mijn vingers voelden alsof ze niet van mij waren. Gelukkig was het een familie-etentje en kon ik schaamteloos (nou ja, niet helemaal) aan rommelen.
Toch lukte het op één of andere manier steeds beter om wat op te pakken en in mijn mond te krijgen. Bij het dippen in de saus ging het af en toe mis en overtrad ik de regels omdat er iets in viel. Dat schijnt ‘not done’ te zijn. Een ander verbod is dat je niet met je stokje in eten mag prikken. Helaas, ook die regel moest ik naast me neer leggen. Gelukkig stonden er geen boetes op het overtreden van al die Japanse eet-wetten en werd het een gezellige avond.
Edamame
Ik geloof niet dat ik edamame al eens eerder gegeten had en dus stopte ik enthousiast een groene peul in mijn mond. Een beetje houterig vond ik het wel, maar verder goed te doen en ik nam er nog eentje. Totdat ik door kreeg dat het niet de bedoeling was dat hele ding op te eten maar alleen de boontjes uit de peul. En ja, dat was een stuk lekkerder!
Lachen om mezelf
Waarom kan ik nu het eten van die hele peulen wél als grappig zien, maar op dat moment niet? Ik hoopte toen alleen maar dat niemand het had gezien. Is dat dan schaamte? Heb ik dan het gevoel niet goed genoeg te zijn? Of ben ik dan bang voor oordelen en meningen van anderen? Waarom vind ik lachen om mezelf moeilijk? Genoeg vragen voor een verdiepingsslag in een volgend blog.