In mijn vorige blog schreef ik al over onverwerkte en negatieve ervaringen of gedachten uit je kindertijd. Deze spelen nu in je onderbewustzijn nog steeds een rol spelen. Je kunt er zelfs geblokkeerd door raken en afgesneden van jezelf; hetgeen een onbestemd gevoel van leegt, gemis en onvervuld zijn in je achter kan laten.
Het licht ging uit
Het grootste gedeelte van mijn volwassen leven heb ik in de doe-modus geleefd: ik speelde de rol van doener. Niet te veel nadenken en al helemaal niet over mezelf, maar gewoon dóór gaan. Dit is ook hoe ik opgevoed ben: niet voelen, maar handelen oftewel actie! En dat komt bij een hobby als de vrijwillige brandweer en werken op een 112-meldkamer natuurlijk heel goed van pas. Ik ben dan ook 23 jaar met heel veel plezier vrijwilliger geweest en heb het ook op de meldkamer geweldig naar mijn zin gehad. Dat ik thuis ook altijd bezig was omdat er altijd wel wat te doen of te verbouwen was, vond ik heel normaal. Natuurlijk vroeg ik me wel eens af of “dit alles was”, maar daar stond ik dan vooral niet te lang bij stil.
En toen ging “het licht uit” oftewel ik kreeg een burn-out. Ik weet nog dat ik me regelmatig afvroeg: “Hoe kan míj dit overkomen. Nu, na jaren van actie, zie ik wel dat er een soort leegte was in mijn leven. Ik leefde vanuit mijn hoofd om vooral ook niet te voelen: dat was mijn overlevingsstrategie.
Noodstop
Bij een burn-out trekt je lichaam aan de noodrem. Je bent lichamelijk en geestelijk uitgeput. Je lichaam is te lang aan langdurige stressklachten blootgesteld waaraan te weinig/ geen aandacht is besteed. Het is een hardhandige manier van je lichaam om te zeggen: op deze manier kun je niet verder leven.
Al jaren strijd ik met mijn hoofd tegen de burn-out-klachten zoals bijvoorbeeld enorme moeheid, buik- en rugpijn, overgevoelig voor allerlei prikkels. Al jaren verlang ik er naar om weer emoties te hebben. Ik ben dan ook bij diverse therapeuten geweest met de vraag om me daarbij te helpen. Zij deden echt hun best en het leverde natuurlijk wel andere inzichten op, maar mijn automatische piloot en mijn hoofd bleven de baas. Ik kon mijn overlevingsstrategie niet los laten.
Ik vraag me af
- Is dit mijn leven, of is dit het bestaan dat door mijn opvoeding is bepaald?
- Hoe lang ga ik door met mezelf inhouden, mezelf schamen, en te handelen vanuit negatieve overtuigingen over mezelf?
- Wanneer ga ik ophouden iemand anders te zijn, die ik niet ben, waarbij ik mezelf gevangen zet in een rol?
- Wanneer ga ik datgene doen wat ik in mijn hart zo graag wil?
Diep van binnen heb ik het verlangen om mezelf te vinden en weer thuis te komen bij mezelf
